Kedili Park Kuytu Bank #12 (Final)

Ve bir gün çıkıp gelir beklenen, ben beklemekten çoktan vazgeçmişken...

Öyle bir gelir ki beklenen, öyle bir bağlanırız ki birbirimize, evlendikten sonra yazdıklarımı bile unuturum, kolay kolay yeni şeylerde yazmaz olurum.

Eşimin; yıllardır beklenene yazdığım şiirlerimde, yazılarımda ve Kedili Park Kuytu Bank'ta anlattığım H'ayalim olduğunu fark etmem ise beş buçuk yıllık evlilikten sonra, kalkıp blogu baştan sona okumaya başladığım, benim için çok sıkıntılı geçen şu son haftalarda yaşandı. Beklenene yazdığım her yazıda ve her şiirde eşimden bir çok parça buldum. Kedili Park Kuytu Bankı ise baştan sona kadar kelime kelime yaşadığımızı fark ettim.

Meğer benim Ahu Gözlüm yıllardır beklediğim H'ayalim dediğim, tutkuyla, umutla, bazı geceler soğuk yatağımda bir başıma ağlaya ağlaya gelmesini düşlediğim ve yıllarca sabırla beklediğim kişiymiş.

Çok şükür kavuşturana, çok şükür Yaradan'a...

Gerçeği söylemek gerekirse böyle bir park gerçekten var. Fakat kuytu bank hep yüreğimde saklıydı, belki de bu yüzden bunca yıl kimse kuytu bankı bulamadı. Çünkü ben asırlık yalnızlıklarımın yaşandığı yıllarda yüreğimi kimselere tam olarak açamadım.

Şimdilerde ise Kedili Park'ın karşısındaki evimizin balkonunda oturup çayımızı içerken, parktaki kedileri, köpekleri, çocukları izliyoruz. Bunca yıl beslediğim kedileri artık arada bir eşim besliyor, ben mamalarını kazanıyorum oda elleriyle dağıtıyor.